وقتی تو نیستی...

وقتی تو نیستی

خورشیدِ تابناک

شاید دگر درخشش خود را

و کهکشان پیر، گردش خود را

از یاد می برد

و هر گیاه

از رویش نباتیِ خود

بیگانه میشود

و آن پرنده ای

کز شاخه ی انار پریده

پرواز را

هرچند پَر گشوده فراموش میکند

آن برگ زرد بید که با باد

تا سطح رود، قصد سفر داشت

قانون جذب و جاذبه را در بسط خاک

مخدوش میکند

آنگاه...

نیروی بس شگرف مبهمِ نامرئی

نور حیات را

در هر چه هست و نیست

خاموش میکند

وقتی تو با منی

گویی وجود من

سُکر آفرینِ نگاهِ تو را نوش میکند

چشم تو آن شراب خُلَر شیرازست

که هر چه مرد را مدهوش میکند

شعری از زنده یاد حمید مصدق