نـگاهـت

دو چشمانم نگاهت را نمی فهمند

اگر روزی نگاهت را ز چشمانم بـگردانی

تمــام شب به تفسیـــــــر نـــگاه تــــــو

عزایــــــی از بـرای خوابـــــــــ میگیــــرم

و صـــــــدها بـــــــــار مــــی میــــــــــرم

اگـــــر روزی نـــگاهــت را به نــا معلــــوم انـــــدازی

اگر معلوم هم باشم، پر از احساس نامعلوم میگردم

و لب خاموش میگیرم

کـــه چشــم تو همان بِـیتوتــه ی چشمان من باشد

اگر روزی نــگاهتـــ را به اوج آسمـان بـردی

تمام حس بودن را پُـــر از پرواز خواهم کرد

و صدها بار خواهم گفت:

"اوج آسمـــــــان فرش نـــــــگاه توستــــــ

و چشمــــانتــ هزاران بار بالاتـــر ز مهتابند"

اگر خورشیـــــد با نورش دو چشمتــ را بیــــــــازارد

چنان خشمی بکار آرم که از وحشتـ تــگرگ و برفــ

بر فرش زمین یکجــا فرود آیـــــــد

اگـــر روزی نــــــــگاه کنــــجکاوتـ را به زیـــر آبــ اقیانوســها بـردی

به اشکـ چشم، اقیانوس را از شرمـ خود خشکیده خواهم ساختـ

که تــــــو یکدم نگاهی بر کفـ آن آبـ  انـــدازی

اگر روزی نگاهتـ را به چشمانم بینـــدازی

بـــــــه دستتــــــ بوســـــــه خواهــــم زد

بــــه تــــو خامــــــوش خواهـــــــم گفتـــ

"که من تا عمق چشمت دوستت دارم"

انتظار...

---

در بــــاز شـــــد

باد استـــــــ...

پ...گــــ باز شوخی اش گرفتــه

ادای آمدنتــــــــ را در می آورد

حتــــــی او باور دارد...

چشــــــــــمان خیره بــه در مانده ام را

سنگینی سپری شدنِ ثــــــانیه های بــــی تو

و ...

تنــــــــهایــــــــــی ام را

اما تو،

تو باور نداری !!!

اگر ماه بودم...

اگر ماه بودم به هر جا که بودم

سراغ ترا از خدا می گرفتم

وگر سنگ بودم به هر جا که بودی

سر رهگذار تو جا می گرفتم

اگر ماه بودی به صد غمزه شاید

شبی بر لب بام من می نشستی

وگر سنگ بودی به هر جا که بودم

مرا می شکستی، مرا می شکستی